Η συλλογικότητα S.R. δημιουργήθηκε από άτομα που έχουν ως κοινή τοπική αναφορά το Μενίδι. Ανήκουμε σε ένα πολύμορφο κίνημα του οποίου οι αγώνες δημιουργούνται από άτομα που εναντιώνονται και επαναστατούν απέναντι στους καταπιεστές τους. Συγκρούονται με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Επιλέγουν να εκφράζουν αλληλεγγύη μεταξύ τους καθώς και σε όσα καταπιέζονται. Αυτό το κίνημα πιστεύουμε πως είναι σημαντικό να δημιουργεί κοινότητες αγώνα και να εκφράζεται σε κάθε γειτονιά, καθώς έτσι μπορεί να αντιπαλέψει αποτελεσματικότερα την κυρίαρχη κουλτούρα. Ως εκ τούτου, ορμώμενα από τα βιώματά μας, αποφασίσαμε να οργανωθούμε σε συλλογικό επίπεδο και να δημιουργήσουμε μια πολιτική ομάδα γειτονιάς. Ο πολιτικός λόγος και οι αποφάσεις μας καθορίζονται από όλα τα άτομα συζητώντας μέσω μιας οριζόντιας συνελευσιακής διαδικασίας. Ζυμώνοντας τα σκεπτικά μας, προσπαθούμε να συνδιαμορφώσουμε και να συμφωνήσουμε με τέτοιο τρόπο που η τελική θέση να μας εμπεριέχει όλα. Η διαδικασία αυτή είναι αντίθετη σε λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης, ιεραρχίας και αυθεντίας καθώς βασίζεται στην ελευθερία των ατόμων, την μεταξύ τους ισότητα και τον αλληλοσεβασμό.
ENANTIA ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο καπιταλισμός είναι το εκμεταλλευτικό, οικονομικό σύστημα που κυριαρχεί πάνω στις ζωές μας. Βασίζεται στο ότι η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και διακίνησης των προϊόντων ανήκει σε ιδιώτες-αφεντικά με μόνο σκοπό το κέρδος. Τα αφεντικά λοιπόν, το μόνο που χρειάζονται είναι άτομα που θα μισθώνουν σε εξευτελιστικό ποσό σε σχέση με αυτό που παράγουν. Αντλούν με αυτόν τον τρόπο συνεχώς υπεραξία, διογκώνοντας το απόθεμά τους. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η εγκαθίδρυση μίας σχέσης εκμετάλλευσης σε μία κοινωνική ομάδα, που γίνεται πραγματικότητα μέσα από την κυριαρχία πολλών ιδεολογιών και των μηχανισμών τους. Έτσι έχουμε την εμφάνιση δύο βασικών συγκρουόμενων τάξεων- των από τα πάνω και των από τα κάτω. Αυτών που εξουσιάζουν και αυτών που εξουσιάζονται. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι σε κάθε τάξη δεν υπάρχουν και άλλες αντιθέσεις, αλλά ότι εκτιμούμε πως η ταξική ανάλυση είναι το κύριο εργαλείο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να ερμηνεύσουμε την κίνηση των κοινωνικών ομάδων. Ο καπιταλισμός για να συνεχίσει να επεκτείνεται, πρέπει συνεχώς να ανατροφοδοτεί τη σφαίρα της κατανάλωσης. Τα προϊόντα που παράγονται, είναι απαραίτητο και να καταναλώνονται. Για να βρει ανταπόκριση όλη αυτή η συνεχής παραγωγή προϊόντων παράλληλα με το εργοστάσιο παραγωγής εμπορευμάτων, πρέπει να λειτουργεί και το αντίστοιχο εργοστάσιο παραγωγής αναγκών, συνειδήσεων. Έτσι, δημιουργούνται επίκτητες – ψευδής ανάγκες με συνέπεια οι άνθρωποί να μοχθούν καθημερινά για να καταναλώνουν όλο και περισσότερο, η απόκτηση του εμπορεύματος να γίνεται στόχος ζωής, αυτοσκοπός και ως αποτέλεσμα η μιζέρια της καθημερινότητας να εντείνεται. Οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων, ως συνέπεια των παραπάνω βασίζονται όλο και περισσότερο στην εμπορική συναλλαγή, στο χρήμα, στο κέρδος, στην κατανάλωση. Γι’ αυτό επιλέγουμε να μένουμε μακριά από το μοντέλο του καταναλώνω άρα υπάρχω και φτιάχνουμε τον δικό μας τρόπο ζωής βασισμένο σε ισότιμες ανθρώπινες σχέσεις. Εμείς λοιπόν, ως άνθρωποι που βιώνουμε καθημερινά τη βία της εργασίας και την αβεβαιότητα της ανεργίας, αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας στα πρόσωπα των αφεντικών μας και σε όσους θέλουν να γίνουν σαν κι αυτούς. Στα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης που βασίζονται στη μισθωτή εργασία, στις σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και στη λεηλασία του φυσικού κόσμου απαντάμε με συλλογικούς, αυτόνομους, ταξικούς αγώνες με τις δικές μας πλάτες. Να βάλουμε μπροστά τις ανάγκες μας. Να πάρουμε πίσω όσα μας κλέβουν κάθε μέρα.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Το κράτος τυπικά είναι ένας εξουσιοδοτημένος ή μη μηχανισμός διαμεσολάβησης των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή και κυριολεκτικά η θεσμοθετημένη βία στην υπηρεσία των εκάστοτε εκμεταλλευτών. Δημιουργημένο να αναπαράγει και να προστατεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης, καταπιέζει και απομονώνει όλα τα άτομα που δεν είναι σε προνομιακή θέση. Αυτό το πετυχαίνει πολλές φορές με ιδεολογικούς μηχανισμούς. Ένας από αυτούς είναι το εκπαιδευτικό σύστημα. Διαμορφωμένο να παράγει ανθρώπους-πιόνια καλλιεργεί όλες τις “αρετές” του καπιταλισμού. Βαθμοθηρία, ατομικισμός, πειθάρχηση και ανταγωνισμός γίνονται δεύτερο δέρμα από τις πρώτες κιόλας τάξεις του σχολείου. Αλλά το πιο βασικό είναι η διδασκαλεία της καθολικής αποδοχής, της μη αμφισβήτησης της αυθεντίας, η απουσία κρίσης και συνεπώς συνειδητών επιλογών. Τη σφραγίδα της στην κοινωνική αποχαύνωση βάζει με τη σειρά της και η θρησκεία. Καλλιεργεί την πεποίθηση ότι κανένα άτομο δεν είναι ικανό να καθορίσει το ίδιο τη ζωή του, εναποθέτοντας τις ελπίδες του σε έναν παντοδύναμο θεό. Αναπαράγεται ένας ολόκληρος τύπος ζωής που βασίζεται στην κατωτερότητα των αδύναμων ανθρώπων ως προς τους ισχυρούς, στην κατωτερότητα των γυναικών ως προς τους άντρες, αλλά και στα πρότυπα του φυσιολογικού, αποκλείοντας οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με τους ρόλους του εξουσιαστικού συστήματος. Τα κενά των υπόλοιπων ιδεολογικών μηχανισμών συμπληρώνουν τα ΜΜΕ, διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη και χειραγωγώντας τις συνειδήσεις των καταναλωτών του θεάματος. Εκεί που τελειώνει οι ιδεολογία, όμως, αρχίζει η καταστολή. Μπάτσοι και δικαστήρια έρχονται για να σφραγίσουν πως όλα βαίνουν καλώς σύμφωνα με το ολοκληρωτικό δόγμα νόμος και τάξη. Αναλαμβάνουν τη διαχείριση του εσωτερικού εχθρού είτε με τη βία, είτε με οικονομικό εκβιασμό, είτε με τον εγκλεισμό, οδηγώντας στη φίμωση κάθε αντίστασης. Τέλος, ο στρατός αναλαμβάνει να υπερασπιστεί υλικά το κάθε έθνος απέναντι στους εξωτερικούς εχθρούς και να ενισχύσει την εθνική συνείδηση. Η επίκληση στο έθνος και τα σύνορα δεν κάνει τίποτα άλλο πέρα απ’ το να αποκρύπτει τις ταξικές και κοινωνικές μας αντιθέσεις. Χτίζει μια φαντασιακή ενότητα μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, που όσο περισσότερους συγκινεί, τόσο πιο υλικά είναι τα αποτελέσματα της βίας πάνω στα σώματα όσων δε χωράνε στις εθνικές αφηγήσεις. Η ενότητα στο όνομα μιας πατρίδας σημαίνει αναλώσιμα γρανάζια τόσο σε “αναπτυξιακές” όσο και στρατιωτικές πολεμικές μηχανές, που στρέφουν την κάνη τους για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Σημαίνει μίσος, πόνο και πολέμους με θύματα πάντα μόνο στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων. Το κράτος, λοιπόν, ως εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης παίζει τα χαρτιά του κάθε φορά κατά το δοκούν όχι για να προστατέψει τις ανθρώπινες ζωές μα για να διατηρήσει την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Κουρασμένα να είμαστε τα θύματα στους πολέμους τους, φωνάζουμε πως ο δικός μας πόλεμος είναι εδώ, είναι καθημερινός και είναι ταξικός.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Ένας βασικός τρόπος με τον οποίο αναπαράγει και προωθεί τα χαρακτηριστικά του ο καπιταλισμός, είναι ο θεσμός της οικογένειας. Η οικογένεια γαλουχεί τα άτομα απ’ τη στιγμή που γεννιούνται με βάση τους κοινωνικούς ρόλους που θα πρέπει να ακολουθήσουν στη ζωή τους. Η σεξουαλικότητα των ατόμων πριν καν εκδηλωθεί, ακολουθεί είτε το ρόλο του άντρα, είτε το ρόλο της γυναίκας, το μικτό φαντάζει άρρωστο, το ουδέτερο δεν υπάρχει. Σε μία πατριαρχική κοινωνία όπως η δική μας, οι παραπάνω ρόλοι εξισώνονται στο ότι οι άντρες είναι η αρχή, η εξουσία, το επίκεντρο. Με βάση αυτή την κανονικότητα ορίζεται το καλό, το κακό, το όμορφο, το άσχημο, το επιθυμητό και το ανεπιθύμητο, αγνοώντας πλήρως τη ζωή, τα βιώματα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες των γυναικών και ατόμων με διαφορετική σεξουαλικότητα. Η πατριαρχία υπήρχε πολύ πριν του καπιταλισμού, και θα ήταν σχεδόν ανέφικτο να μιλήσουμε για τη γέννησή της αλλά είμαστε σίγουρα μάρτυρες της αναπαραγωγής της μέσω του συστήματος (και των ιδεολογικών του μηχανισμών), το οποίο καταστέλλει κάθε εναντίωση ως προς αυτή, αλλά και εξελίσσει τη ρητορική της με “επιστημονικού τύπου” επιχειρήματα που αναπτύσσονται πάντα από λευκούς, cis- straight άντρες. Έτσι, συμπεραίνουμε ότι όλα τα καθημερινά μας προβλήματα λόγω του φύλου και της σεξουαλικότητάς μας απορρέουν από το φύλο, ως κοινωνική κατασκευή. Για να απαλλαχθούμε λοιπόν μια και καλή από τις έμφυλες διακρίσεις προτάσσουμε την αποδόμηση των φύλων και των ρόλων που αυτά επιτελούν. Είναι δεδομένο ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να δημιουργηθεί σε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα γιατί ο αγώνας ενάντια στην έμφυλη βία και τον σεξισμό θα πρέπει να εντάσσεται στον γενικότερο αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Παρ’ όλα αυτά διεκδικούμε την ισότητα όχι μόνο θεσμικά αλλά κυρίως στην καθημερινότητα. Δεν επιτρέπουμε καμία αναπαραγωγή σεξιστικών συμπεριφορών και πατριαρχικών κατάλοιπων. Υπερασπιζόμαστε τα σώματα μας, την αυτοδιάθεσή τους, και τη μη “κανονική” εμφάνισή τους. Γινόμαστε ορατά, εκφραζόμαστε ελεύθερα παντού και απαιτούμε την αποδοχή των επιλογών μας. Σπάμε στην πράξη όλα τα στερεότυπα που αναπαράγονται από την οικογένεια και τσακίζουμε κάθε παραβιαστική συμπεριφορά και κάθε υπερασπιστή της.
ΤΟ ΜΕΝΙΔΙ ΣΑΝ ΒΑΛΒΙΔΑ ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ
Η δομή της πόλης συμβάλλει στην αναπαραγωγή των παραγωγικών και των κοινωνικών σχέσεων, στην επιβίωση δηλαδή του καπιταλισμού και της κυριαρχίας του. Το κράτος είναι αυτό που φροντίζει το Μενίδι να παίξει τον κατάλληλο ρόλο. Έχοντας τεράστια έκταση κι όντας χωρικά αποκλεισμένο αλλά ταυτόχρονα προσβάσιμο από το κέντρο, είναι η ιδανική περιοχή για να προχειροστοιβαχτούν όλα όσα χαλάνε την εικόνα μίας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Έτσι σε αυτή τη γειτονιά θα συναντήσει κανείς κάθε είδους μαφία (όπλων, ναρκωτικών, προστασίες, trafficking), στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών (Αμυγδαλέζα), βαριά βιομηχανία, ακόμα και χωματερές (Φυλής-Άνω Λιοσίων). Πρόκειται για μια περιοχή με ανεπαρκή δημόσια μέσα μεταφοράς και τεράστιες αποστάσεις, τσιμεντοποιημένες πλατείες και περιφραγμένα πάρκα με λουκέτα. Παρ’ όλα αυτά, πλησιέστερα στην Πάρνηθα θα μπορούσε να δει κανείς περιοχές αποστηρωμένες και καθαρές, όπου οι πλούσιοι έχουν χτίσει τις βίλες τους. Προχωρώντας προς το κέντρο ο πληθυσμός είναι ετερογενής, αποτελούμενος από αφεντικά-ιδιοκτήτες, ανθρώπους του μεροκάματου, ρομά, μετανάστ(ρι)ες από πρώτης μέχρι τρίτης γενιάς, άτομα διαφόρων φυλών και κοινωνικών χαρακτηριστικών. Σε αυτές τις γειτονιές είναι που επέλεξε να κάνει την εμφάνιση του και ο φασισμός, τόσο οργανωμένος κομματικά όσο και μη, και κατάφερε να εδραιωθεί στην ντόπια ελληνική κοινότητα, δείχνοντας με κάθε αφορμή το σάπιο πρόσωπό της. Oι μόνες λογικές που αναπαράγονται από την τοπική πολιτική δύναμη, αλλά και από την ίδια την κοινωνία των μικροαστών είναι ο ταξικός ανταγωνισμός, οι έμφύλοι και φυλετικοί διαχωρισμοί, η υποβάθμιση των αόρατων κοινωνικών ομάδων. Για εμάς οι αντιθέσεις της κοινωνίας δεν έχουν κανένα μανδύα ωραιοποίησης. Η καθημερινότητά μας είναι ωμή γι’ αυτό και η επιλογή της θέσης μας είναι ξεκάθαρη. Είναι δίπλα σε αυτές που δεν έχουν καμία καβάτζα, σε αυτούς που δεν τους νοιάζει να πλουτίσουν, σε όλα τα άτομα που νιώθουν την καταπίεση καθημερινά στην προσπάθειά τους για επιβίωση. Αυτοί είναι οι senza reserve.
Να σπάσουμε την απομόνωση που μας επιβάλουν, να γνωριστούμε, να μιλήσουμε, να παλέψουμε. Να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας απέναντι στο υπάρχων σύστημα κοινωνικών σχέσεων μέχρι την καταστροφή του. Να δημιουργήσουμε χώρους που θα αποτελέσουν καταφύγιο για τους αόρατους αυτής της κοινωνίας μέχρι που η διαφορετικότητα της σκέψης και της συμπεριφοράς δεν θα καταστέλλεται αλλά θα αναδεικνύεται και θα καλλιεργείται. Μέχρι την ολοκληρωτική σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο. Αγώνας για την ανάδυση ενός κόσμου που η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η ισότητα και η συντροφικότητα θα αποτελούν κομμάτι της πραγματικότητας και όχι της ουτοπίας.
Κανένας Καμία Κανένα μόνο ποτέ και πουθενά.
Κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά.
YΓ. Είναι αυτονόητο από όλα τα παραπάνω ότι στη συλλογικότητά μας δε συμμετέχουν και δε γίνονται δεκτά άτομα που με οποιοδήποτε τρόπο ή ιδιότητα συμμετέχουν σε θεσμούς ή δομές της κυριαρχίας, όπως κόμματα, αφεντικά, σώματα ασφαλείας, δημοτικά συμβούλια κ.α. Όλα τα υπόλοιπα μπορείτε να μας στείλετε μέηλ στο: senzareserve@espiv.net